Zon en regen, Berlijn rommelt. Potsdammerplatz plenst.. Zoeken naar meer. Barbaar achterna. Zij doet dat goed. Wil les, waar is de les? Is er ergens les?!
Herr Prof Dr. Ruckhäberle erzählt over Imaginäre Topographien. Duits verstaat mij, ik versta Duits, maar niet langer dan één uur. Daarna gaat Concent Ratie buiten spelen. Over landschappen, land schap, een stuk land. De mens begrenst. Oriënteer op de grenzen, of op middelpunkt. Alice in Wonderland wordt groot en klein, de recto verso van Gulliver, andere standpunten. Oskar Schlemmer maakt figurenmens. Spanning tussen figuur en ruimte. Platlanders wandelen in 2D, hoeveel dimensies meer?
Pergamon is groots, Isthar verwelkomt in stralend blauw. Bewonder de doorn die eeuwigdurend uit de voet wordt gehaald. Hoe nauwgezet klein het spijkerschrift. Hoe natuurlijk vallend het marmergewaad. Hoe veel te veel en veel te veel voor hoofd en ogen dat er staat.
Met bezoek bezoek je veel. Meer ogen zien meer. Das Denkmal für die ermordeten Juden overweldigt, Käthe Kollwitz troost, de Rijksdag straalt, Tiergarten biedt rust tussen drukke straten door. Marienkerke, Fernsehturm, galerijen en duizend Kaufhausen die welkom warmte (2-4°C) en droogte bieden.
Woyzeck en Robert Wilson wachten op mij deze avond. Aino gaat mee binnenraken. Hoop zo, want was waarlijk uitverkocht. Daarna Erasmus welcome evening. Let’z drink zomething in Friedrichshain.
Morgen vrijdag bestorm ik andermaal Kunsthochschule Weissensee ik zoek en blijf zoeken, o ja!
Godgeklaagd is himmelschreiend. Goedgeluimd is gut gelaunt. Mach es wie die Sonnenuhr, zälht die schöne Stunden nur.
(naar pa)
A. De Causmaecker 
‘Tel 10 jaar op bij de geboortedatum van de meeste van je studenten, en dat is tot waar de herinneringen teruggaan’. Vandaag komen we uit op 2000. Geen Berlijnse muur, laat staan een vallende. Nog maar even Belgische Franken en Duitse Marken al hangt het er van af waar de geboorte plaatsvond.
Lessen voor de XXI ste eeuw zijn al bijna 10% minder actueel. Lezingen over de vier belangrijkste uitvindingen van de XX ste zijn vergeten. ‘Vorige eeuw’ is niet meer de tijd van Riemann, zelfs niet meer die van Poincarre.
Heel natuurlijk valt het marmer. Hoe voorzichtig met die doorn. Majestueus vertraagde herinnering. Het hoofd en ogen krijgen de tijd.
Een grijze zatermorgen, druilerig…vanuit de ontbijttafel hebben we zicht op een hele familie fazanten op de slag-ze hebben goed gekweekt dit jaar, ze zien er goed doorvoed uit. Een winterkoninkje trotseert onze aanwezigheid achter het raam en komt met veel lef, bladluizen pikken van de camelia. Het zicht op de weiden, de wilgen die al een tijdje door de droogte hun bladeren verliezen, de kastanjelaar die zijn kastanjes allemaal gedropt heeft, de bruine en oranje kleuren die nu zullen verschijnen, tenminste als ’t niet te hard stormt, de koeien die onverstoorbaar alle weerelementen trotsen…het brengt tot rust, in de deugddoende warmte van het houtvuur, met een onbetaalbare vers opgegoten koffie.
Ver weg hier is de drukte van de wereldstad Berlijn. De regen is wel ’t zelfde, he :) (en met de fiets is dat geen pretje – heb je geen Kway broek?)
grijs is het hier nog steeds, maar de Berlijnse herfstkleuren brengen licht in de stad. Geel is overweldigend. Zo ook de bezetting van de huizen. Oude grijze blokken worden in een fris kleurtje gestoken. Mijn oranje fiets kikkert ook op, voorlopig nog zonder Kwaybroek. Dat moet ik nog eens op de kop tikken, inderdaad :)
lieve groet, ook aan het winterkoninkje,
Anneleen