QFWFQ is het duo van Colette Broeckaert en A. De Causmaecker. QFWFQ is genoemd naar het gelijknamig tijdloze personage van Italo Calvino.
Vogels, vreemde filmopnames, geluiden, digitale field recordings, een piano en wat draaiende objecten: het labo dat Colette en A. De Causmaecker samen creëren is bevreemdend en gelaagd. Een eerste publieke brouwsel, Voor Arie, presenteerden ze in Post X Merelbeke (2019), Kunsthal Gent (2019) en de Grote Post Oostende (2020). Momenteel werken ze aan een voorstelling die meandert tussen concert, installatie en performance over de Vertraagde Tijd.
over Colette Broeckaert
Na haar studie filosofie (VUB), die ze beëindigde met een onderzoek naar de relatie tussen muziek en filosofie in de 20ste eeuw, studeerde Colette Broeckaert (1982) piano bij Daan Vandewalle (Conservatorium Gent). Ze volgde masterclasses bij o.m. Leon Fleischer, Boyan Vodenitcharov, Jean-Guihen Queyras, Serge Verstockt, en geluidsworkshops bij o.a. Shelley Hirsch, Beatriz Ferreyra en Christina Kubisch. Ze was artist-in-residence bij LOD Muziektheater en PostX (Gent). Ze werkte samen met Nadarensemble en Tiptoe Company, en speelde met haar trio voor elektronische muziek (met Sebastian Berweck en Martin Lorenz) op podia in o.m. GRM Parijs, IFNM Darmstadt en ZKM Karlsruhe. In haar huidige soloprojecten gaat ze op zoek naar een uitvoeringspraktijk waarbij muziek, beeld en tekst wisselende constellaties aangaan. Bijzondere aandacht gaat uit naar de muziek van Luc Ferrari, Dick Raaijmakers en Robert Schumann, en de uiteenlopende wijze waarop deze componisten de narrativiteit ontrafelen. Samen met geluidskunstenares Inge Van den Kroonenberg vormt ze het experimentele klankduo Colinot. Colette Broeckaert stelde beeldend werk tentoon in o.a. Croxhapox (Gent) en Platvvorm (Deinze) en werkt sinds tien jaar nauw samen met de experimentele uitgeverij het balanseer, waarvan ze medeoprichtster is. Ze is pianoleerkracht aan de muziekacademie van Gent.
Qfwfq is zo oud als het universum en heeft verschillende vormen aangenomen, waarvan Qfwfq zijn geheugen behoudt in latere incarnaties. In het korte verhaal “Blood, Sea” is dit personage bijvoorbeeld een man die in een auto rijdt met drie andere mensen, maar deze man herinnert zich ook dat hij leefde in de vorm van een soort amoebe in een oerzee.
“Calvino, Italo. “Blood, Sea”, in T Zero.”
Gore Vidal over Calvino’s QFWFQ
“At Daybreak” is het verhaal van de schepping van het universum zoals gezien door Qfwfq en zijn mysterieuze stam, bestaande uit een vader, moeder, zus, broer, oma en kennissen – vormloze gevoelens die het universele stof bewonen dat zich in de rand om de nevel die ons zonnestelsel zal bevatten. Waar en wie ze zijn, is letterlijk duister, aangezien licht nog niet is uitgevonden. Dus “er zat niets anders op dan te wachten, zo goed mogelijk bedekt te blijven, in slaap te vallen, af en toe te praten om er zeker van te zijn dat we er allemaal waren;
en natuurlijk krabben we onszelf; want – ze kunnen zeggen wat ze willen – – al die ronddraaiende deeltjes hadden maar één effect, een lastige jeuk. ‘ Die jeuk begint dingen te veranderen. Condensatie begint. Ook verwarrend: oma verliest haar kussen, ‘een kleine ellipsoïde van galactische materie’. Dingen stollen; nikkel wordt gevormd; leden van de stam vliegen weg in alle richtingen. Plotseling is de condensatie voltooid en breekt het licht. De zon staat nu op zijn plaats en de planeten beginnen aan hun banen ‘en bovenal was het bloedheet.’
A. De Causmaecker 