Auteur; anneleendc

Creatie van een ruimte voor Poiema van Annelies Van Parys. Gezongen door Els Mondelaers. Studie van 3 verschillende lichtinvallen: overdag, deemster en nacht. Academie voor Schone Kunsten, Antwerpen, BE

PARCOURS is een geënsceneerd project voor solo blokfluit, elektronica en water. De compositie – Annelies Van Parys – en vormgeving – Anneleen De Causmaecker – ontstaan parallel waardoor interactie en kruisbestuiving mogelijk is. Blokfluitist Jan Van Hoecke legt doorheen verschillende kostuumobjecten en langs verschillende aquaria een parcours af. Werkhuys, 2011 Antwerpen, BE DeSingel, 2012 Antwerpen, BE Haute Ecole de Musique de Lausanne, 2014 Lausanne, CH

Ik herinner me een boom. Een dikke, grote, weelderige boom. En dat we elke dag vroegen of we op zijn schouders mochten zitten. We keken zo graag naar de zee vanuit de lucht. Dan waren we piraten en er ging geen dag voorbij of we riepen land in zicht. We hielden zo van het eindeloze kijken – altijd was er iemand die iets zag wat een ander niet gezien had. Een eiland. Een vis. Een toekomst.

Op een dag vroeg moeder zich af wie hij allemaal zou overleven. We zaten aan tafel. We aten. En we zwegen.

Ik herinner me de voorzichtigheid waarmee onze moeder op een dag haar woorden woog, ze uitsprak en traag slikte – dat we niet bang hoefden te zijn. We zaten de tijd uit tussen zinnen en hoopten, laat ons dan toch gewoon hier – maar iemand wist het zeker, dat ze vaker weggaan zei dan blijven. Tegen een zee moet je niet vechten. Buigzaam zijn. Niet verzetten. We stonden ‘s avonds voor de spiegel en deden van kijk, hoe sterk. We deden borst vooruit en stonden op de toppen van de tenen. Maar onze moeder weende, want ze dacht dat grote mensen langer leefden.

Ik herinner me het huis waarin we stonden. En dat de tafel voor het eerst een tafel was, nu onze moeder daar niet zat. Ik hoopte dat we niet onszelf maar ons huis konden verhuizen, Dat we opgetild werden, en aan een stoel genageld bleven, dat we’t voelden in onze buiken, en dat de poes, languit, haar ogen opendeed. We wilden zo graag dat ons huis kon zweven. Alles zouden we proberen, opdat het binnen altijd binnen bleef, wat er buiten ook passeerde.

Ik herinner me een omhelzing. En dat we beloofden elkaar nooit los te laten. We keken naar de zee – die zo groot was – en iemand zei: ik beloof niets. En we lachten, omdat het waar was, Wij beloven niets, wij beloven niets schreeuwden we, omdat belofte schuld maakt, en wij – zeker wij niet – elkaar nooit de schuld wilden geven, of schuldig wilden leven.

We wilden niet weten. We wilden niets. We wilden gewoon. We wilden hier. Hier. Hier. Niet weten waar we aankwamen, en of het zou ophouden. En of het voorbijgaat. Waar we nu zijn, daar blijven we even.

Tekst van Marieke De Maré Première zomer 2014, Hoofdbib Gent, vervolgens Zeeland, Watersnoodmuseum

In 100 strakke, transparante sculpturen lijkt aarde te zweven, een soldatenkerkhof in een koud landschap. Uit de aarde stijgen klanken op. Geruis, geritsel, echo’s uit de strijd, maar ook stemmen, flarden muziek. In Field Recordings gaan kunstenaar Anneleen De Causmaecker en componist Annelies Van Parys op zoek naar de universele emoties achter elke oorlog. De teksten zijn door Peter Verhelst geschreven op maat van de installatie. Première 2 mei Concertgebouw Brugge

Creatie van een ruimte voor Poiema van Annelies Van Parys. Gezongen door Els Mondelaers. Studie van 3 verschillende lichtinvallen: overdag, deemster en nacht. Academie voor Schone Kunsten, Antwerpen, BE

PARCOURS is een geënsceneerd project voor solo blokfluit, elektronica en water. De compositie – Annelies Van Parys – en vormgeving – Anneleen De Causmaecker – ontstaan parallel waardoor interactie en kruisbestuiving mogelijk is. Blokfluitist Jan Van Hoecke legt doorheen verschillende kostuumobjecten en langs verschillende aquaria een parcours af. Werkhuys, 2011 Antwerpen, BE DeSingel, 2012 Antwerpen, BE Haute Ecole de Musique de Lausanne, 2014 Lausanne, CH

Ik herinner me een boom. Een dikke, grote, weelderige boom. En dat we elke dag vroegen of we op zijn schouders mochten zitten. We keken zo graag naar de zee vanuit de lucht. Dan waren we piraten en er ging geen dag voorbij of we riepen land in zicht. We hielden zo van het eindeloze kijken – altijd was er iemand die iets zag wat een ander niet gezien had. Een eiland. Een vis. Een toekomst.

Op een dag vroeg moeder zich af wie hij allemaal zou overleven. We zaten aan tafel. We aten. En we zwegen.

Ik herinner me de voorzichtigheid waarmee onze moeder op een dag haar woorden woog, ze uitsprak en traag slikte – dat we niet bang hoefden te zijn. We zaten de tijd uit tussen zinnen en hoopten, laat ons dan toch gewoon hier – maar iemand wist het zeker, dat ze vaker weggaan zei dan blijven. Tegen een zee moet je niet vechten. Buigzaam zijn. Niet verzetten. We stonden ‘s avonds voor de spiegel en deden van kijk, hoe sterk. We deden borst vooruit en stonden op de toppen van de tenen. Maar onze moeder weende, want ze dacht dat grote mensen langer leefden.

Ik herinner me het huis waarin we stonden. En dat de tafel voor het eerst een tafel was, nu onze moeder daar niet zat. Ik hoopte dat we niet onszelf maar ons huis konden verhuizen, Dat we opgetild werden, en aan een stoel genageld bleven, dat we’t voelden in onze buiken, en dat de poes, languit, haar ogen opendeed. We wilden zo graag dat ons huis kon zweven. Alles zouden we proberen, opdat het binnen altijd binnen bleef, wat er buiten ook passeerde.

Ik herinner me een omhelzing. En dat we beloofden elkaar nooit los te laten. We keken naar de zee – die zo groot was – en iemand zei: ik beloof niets. En we lachten, omdat het waar was, Wij beloven niets, wij beloven niets schreeuwden we, omdat belofte schuld maakt, en wij – zeker wij niet – elkaar nooit de schuld wilden geven, of schuldig wilden leven.

We wilden niet weten. We wilden niets. We wilden gewoon. We wilden hier. Hier. Hier. Niet weten waar we aankwamen, en of het zou ophouden. En of het voorbijgaat. Waar we nu zijn, daar blijven we even.

Tekst van Marieke De Maré Première zomer 2014, Hoofdbib Gent, vervolgens Zeeland, Watersnoodmuseum

In 100 strakke, transparante sculpturen lijkt aarde te zweven, een soldatenkerkhof in een koud landschap. Uit de aarde stijgen klanken op. Geruis, geritsel, echo’s uit de strijd, maar ook stemmen, flarden muziek. In Field Recordings gaan kunstenaar Anneleen De Causmaecker en componist Annelies Van Parys op zoek naar de universele emoties achter elke oorlog. De teksten zijn door Peter Verhelst geschreven op maat van de installatie. Première 2 mei Concertgebouw Brugge